Ermenek Ustune

azrail'in çaldığı kapıları açmak cesaret ister. bile bile kanmak da. ölümü benimsemek de. tekrar tekrar deneyecek çünkü azrail o kapıyı açtırmak için. bazen ıslık çalacak, ki ıslıkları duyulmaz olacak suyun içinde. yırtılacak bir şeyler o ıslıklarla, kimilerinin vicdanı, kimilerinin göz yaşı bezleri, kimilerininse ar damarı. sudan adamlar yüzünden, sudan ölümler. ardında ertelenmekten uzak ölümler. yeniden eksilecek hafızalar sonrasında. unutulacak, bağrından parça kopanlar hariç herkesçe bu ölümler.
birileri şaşıramaz hale gelecek bu yozlaşmışlıkta, birilerine rahat yatakları batmaz olacak. birileri iki damla gözyaşı dökmeyi görev bilecek, ama anaların kalbindeki kor hiç dinmeyecek.
öyle ki görevini yapan azrail bile utanırken, birileri kararmış kalpleriyle hiç kimseye hesap vermeyeceğinin bilincinde boktan hayatlarını yaşamaya devam edecek.
koskoca bir çaresizlik çökecek ateşin düştüğü yerlere, yüreklere. o insanlar o çaresizliklerinde, küçücük masum dünyalarında allah'a sığınacak, dilinden lanet etmek geçse de. ne yapalım kader diyecek, ama ne yapalım derken bile yürekte hançer, kırılan dişlerin altındaki boşluğu en iyi hisseden dil gibi, o boşluğu en çok onlar hissedecek, o boşluk maalesef ki dinmeyecek.
"madene gidiyorum ana" diyecek ölenlerin ardından gelenler. "ekmek parası, gönül yarası, ah ne gam, yetmedi kira parası. olsun varsın be, şunun şurasında ay sonuna kadar sıksak dişimizi. daha çok çalışsak belki de. geçinir gideriz, belki hatçe'mi de alırım." hayaller hiç bitmeyecek, azrail'in mesaileri gibi. birilerinin vicdan körlüğü gibi. birilerinin utanmazlığı gibi.
"madende alnımız kararsa da aktır. helal kazanılan para her zaman haktır." diyerek yaşayıp gidecek ahmet, mehmet, veli. çoktan unutmuş kendisinden evveli. vicdanları boğulanların yanında bedenlerimiz boğulmuş çok mu? bizi de unuturar, bizi de isimsizleştirirler, bu ahlaksız dünya, bu vicdanı madenden daha da karanlıklarda kaybolmuş dünya.
"ah be oğlum gitme, baban iyi kötü bakar, sen de asgari ücretle fabrikaya girsen, tarlaya gitsen veyahut? kalbimde bir şey acıyor sen madene giderken. ana yüreği oğul, gitme demek zor sana. asisin, delikanlısın. gençliğinin baharındasın. o yüzden de gideceksin biliyorum ama yine de gitme." diyecek bir ana. hissedecek belki yitirmenin ihtimalini.
belki son bir kez vedalaşacak evden çıkarken anasından. "anam be" diyecek, "üzme canını döner geliriz elbet. madenden korkacak değiliz ya. delikanlılığın kitabında korkmak yazar mı hiç. ölüm yazar mı?"
ama dönemeyecek belki. keşke dönebilse, keşke bir ana sonsuza dek ağlamasa. keşke o sular bekleyen anasının yüzünü yuğsa. keşke "döndüm bak anam, bu son gidişimdi" diyebilse ahmet.
bir ananın canından kopmadan önce taşıdığı umutla sorduğu tertemiz soru. bu dünya için fazla temiz kalan sorulardan biri sorulacak sonra, o sorudan sonra insan kalabilen herkes susacak: "oğlum yüzme de bilmezdi suyun içinde ne yaptı?"